This was Africa

Het is tijd om naar huis te gaan! Na 9 weken in Oeganda stappen we vanavond om 23:00 op het vliegtuig naar Brussel. Wat hebben we een super tijd gehad hier met z'n allen! We zijn in het een na laatste weekend nog naar Sesse Islands geweest waar we hebben overnacht en heerlijk gerelaxt op het strand. Toen we de vrijdag vertrokken om met de boot vanuit Entebbe er naartoe te varen was het nog maar de vraag of we daadwerkelijk zouden aankomen! Tijdens onze tocht met de boot kwam er ineens zwarte rook tevoorschijn van binnen in de boot. We zijn omgedraaid en er bleek inderdaad een defect aan de boot, plus nog eens een hele lading water die in de boot gekomen was! De voorkant van de boot lag stukken dieper in het water dan de achterkant. Op de boot zelf waren we nog grapjes aan het maken over de Titanic, maar dit was bijna ook een Titanic geweest! Na zeker 2 uur te hebben staan toekijken hoe de werkmannetjes het probleem probeerden op te lossen, werden we op een andere boot gezet. Eindelijk! Deze zou er vier uur over doen, wat betekende dat we pas rond 22:00 op het eiland zouden aankomen. Iedereen was kapot van deze lange dag. Aangekomen op het eiland stond gelukkig wel ons eten al klaar bij het verblijf. De dag erna hebben we goed benut in de zon aan het Victoria meer en we zijn na nog een nachtje slapen weer uitgerust terug gevaren naar Entebbe, ditmaal zonder problemen.

De laatste dag in het ziekenhuis hebben we allerlei spullen uitgedeeld en afscheid genomen. We hadden kleurpotloden en tekeningen bij ons en ballonnen en armbandjes. Ook hebben we nog handschoenen en andere medische dingen uitgedeeld op de afdelingen. De Burns Unit vond ik wel heel indrukwekkend. Daar lagen jonge kinderen met brandwonden over het hele lichaam. Oorzaken waren dat ze in het vuur waren gevallen bij het koken, dat een broertje/zusje een matras in brand had gestoken thuis of andere onvoorzichtigheden met vuur. De meeste kinderen waren helemaal verpakt in het verband. Aan de gezichtjes te zien zag je duidelijk dat ze pijn leden. Nina was vaker op deze afdeling geweest en vertelde dat het een hel is voor de kindjes om het verband te moeten vervangen. We zijn bij de kindjes gaan zitten en hebben tekeningen en armbandjes uitgedeeld om ze iets op te kunnen vrolijken. Na deze afdeling zijn we ook nog op de ondervoedings afdeling spullen gaan uitdelen. Vooral daar hebben de kinderen baat bij iets wat hun cognitie kan versterken. En wat een fijn gevoel om daar die kindjes te kunnen helpen en te knuffelen! Als er iets is wat ik ga missen aan Afrika, dan zijn het wel de kindjes!

Nu is het zover! Over een paar uur rijden we naar het vliegveld toe. Koffers zijn bijna gepakt. Dalijk nog even goed lunchen en onszelf klaarmaken voor de reis terug. Toch wel raar om hier weg te gaan! Maar ook heel blij om alle familie en vrienden weer te zien! Ik heb een top tijd hier gehad en had het voor geen goud willen missen! Nieuwe indrukken opgedaan, nieuwe mensen leren kennen en bijzondere maar ook heftige momenten meegemaakt!

This was Africa!