Potje janken

In het weekend van 3-4 mei hebben we geraft op de Nijl in Jinja. En nee, de titel heeft geen betrekking op dit avontuurtje! Ik heb al twee keer eerder geraft, in Amerika op de Colorado River en in Oostenrijk, heeeeeel lang geleden. Maar dit was toch even andere koek! We kwamen aan bij de organisatie Nalubale waar we "onze man" voor die dag troffen, Blair. Heel leuk trouwens om hem met Gossip Girl te plagen. Blair is een Nieuw-Zeelander, dus we hoorden de hele dag niks anders dan het woord "awesome!" Na een stevig ontbijt met een Rolex (soort van opgerolde pannekoek met binnenin een ei) en het passen van de reddingsvesten en helmen, reden we met z'n allen naar de plek waar we begonnen. Blair gaf ons wat tips en instructies en leerde ons wat te doen als we omsloegen: boot los, benen hoog en chillend het water door. Ook leerde hij ons wat te doen als de boot op je terecht kwam en hoe we de boot weer op z'n goede kant konden krijgen als we omsloegen. Wat vooral een succes was bij ons was het terug in de boot komen. Duidelijk dat die armspieren nog wat training nodig hebben! Gelukkig had ik Rosel die mij als kleine opdonder altijd erin trok! Na het oefenen waren we klaar voor het echte werk. We begonnen met een graad 5 rapid (loopt van 1-6) en het was meteen raak. Hup, achterstevoren de waterval af! Maar ontzettend vet voor de eerste! Daarna zijn we doorgegaan voor een graad 4 rapid. Deze was meteen een stuk softer. Daarna hebben we een graad 3 rapid gedaan, deze was wat saaitjes. We hadden de smaak goed te pakken, want we kozen toch liever steeds voor een graad 5 rapid. Op een gegeven moment kwamen we bij een graad 6 rapid, die voor ons té was en ook voor profs nogal zwaar is. Daar hebben we een gedeelte gelopen. Tussendoor nog even een "partyplas" gedaan (plassen met z'n allen in de bushbush) waarna we weer de boot in konden. Vóór de pauze hebben we nog een graad 5 rapid gepakt waarna we nog even lekker konden zwemmen. Na de pauze hadden we een graad 4 rapid op het programma staan. Op dat moment waren we nog steeds niet omgeslagen. Mooie prestatie. Maar Nina en ik vonden dat we eens even flink moesten gaan doorpeddelen op die Rapid, zodat we misschien nog wat leuks zouden meemaken. Dus peddel in het water en harken maar, tempo maken en een goed ritme neerzetten. Wat hebben we gelachen daar om elkaars gedrag! Vervolgens hebben we een graad 5 rapid gedaan waarna we dachten dat Blair zei dat we mochten gaan zwemmen. Iedereen joelde, maaaar dit hadden we verkeerd verstaan. Blair vroeg of we wilden "surfen", iets heel anders. Vlak na de graad 5 rapid schreeuwde hij "backpeddle, backpeddle!" Wij gehoorzaamden natuurlijk en ja hoor, daar gebeurde het, we waren aan het surfen. We werden terug de stroming ingezogen waardoor de boot van hoog naar laag ging, blank kwam te staan en we op het randje van omslaan stonden. Ja Blair, dit was dus geen zwemmen! Maar leuk zo'n verrassing! Helaas heeft een van de meiden daar haar enkel verstuikt waardoor ze de rest van de drie rapids niet heeft meegedaan maar in de safety boat verbleef. Na deze rapid hebben we nog een graad 4 en een graad 5 rapid gedaan. Deze laatste droeg de naam "Nile Special" genoemd naar het biermerk van hier. Deze vonden we allemaal ontzettend vet en was een mooie afsluiting van de dag! In totaal hebben we 30 km geraft en 8 rapids gehad. Op het einde hebben we ons laatste restje energie nog even kunnen laten gaan door te zwemmen naar de eindbestemming. We werden terug gereden naar onze slaapplek Nile River Camp waarbij we langs allerlei kleine hutjes kwamen en een heleboel kleine kindjes zagen die zo blij als maar wat naar ons zwaaiden. Altijd zo leuk om te zien! Bij het Nile River Camp hadden we een top uitzicht over de Nijl. We waren allemaal doodop dus zijn vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend hebben we nog even gezwommen waarna we met een mattattoe naar huis zijn gegaan. Het was een topweekend waar we weer veel lachwekkende en leuke momenten aan hebben overgehouden!

Deze week heb ik weer op de High Risk Labour Ward doorgebracht. Op dinsdag ben ik samen met Marit (die kindergeneeskunde doet hier) naar de Malnutrition Ward gelopen waar alle ondervoede kindjes liggen. Deze afdeling zag er ontzettend mooi uit in tegenstelling tot wat ik al gezien heb. Het was ook leuk voor kinderen dat er geschilderd was op de muren en er stonden leuzen op voor ouders, die betrekking hadden op de gezondheid van de kinderen. Op de afdeling stonden overal bedjes naast elkaar met kleine uitgemergelde kindjes erin. Bij sommige kindjes had ik het gevoel dat ze niet eens helemaal helder waren maar dwars door je heen staarde. Veel van de kindjes waren juist niet heel dun maar hadden enorm veel vochtophoping in het hoofd, gezicht, handen, armen, buik, benen en voeten door de ondervoeding. Ook hadden sommige kindjes tandjes die heel slecht waren en overal plekken en doorligwonden op het lichaam. Ik schrok wel even toen ik deze kindjes allemaal zag liggen! We liepen naar een patiëntje toe die Marit al vaker gezien had op de afdeling. Een klein jochie rond de 2-3 jaar met enorm veel vochtophoping in zijn lichaam. Toen hij ons zag kwam hij schuifelend naar Marit toe gelopen, zijn handjes uitgestrekt. Marit ging op haar knieën zitten en heel langzaam ging hij op haar been zitten en keek haar aan, toen legde hij zijn hoofdje in haar nek en sloot zijn oogjes. Zo bleef hij liggen. Wat een schatje was dat! Ik keek nog een keer rond op de afdeling naar de uitgemergelde en zieke kindjes, keek weer terug naar het jochie en ja hoor, daar kwamen de tranen. Op de een of andere manier raakte dit aanzicht me meer dan de dingen die ik eerder in het ziekenhuis gezien heb. Ik heb zeker al erge dingen gezien, maar deze kindjes die slap, moedeloos, uitgemergeld in die bedjes liggen, en dan dat jochie die naar een blanke gaat om te knuffelen, dat was blijkbaar even te veel! Ik heb geprobeerd me groot te houden want wilde niet helemaal in tranen uitbarsten voor het oog van de moeders en zusters. Maar ik bleef een brok in m'n keel houden, want wat was dit bijzonder! We zijn vervolgens ook nog naar de afdeling gegaan waar de kindjes heen verhuizen als ze goed aan het herstellen zijn. Daar kunnen ze tv kijken, spelen etc. om zo hun cognitie te versterken, aangezien deze aangetast wordt door de ondervoeding. We hebben besloten om daar volgende week ook onze kleurboeken, kleurpotloden en ballonnen te gaan uitdelen, omdat vooral deze kinderen daar baat bij kunnen hebben.

Vandaag heb ik mijn eerste eigen reanimatie gedaan. Ik begon de dag op de afdeling met twee andere afgestudeerde artsen uit Engeland. Een daarvan, Mia, heb ik al eerder gezien en ze leert ons als studenten altijd ontzettend veel. Heel leuk! We hebben samen mijn "infuus prik kwaliteiten" verbeterd. Op een gegeven moment moesten we een pasgeboren baby reanimeren nadat deze in stuitligging werd geboren. Na drie kwartier kwam er nog een zuster aan met een baby en na een uur nog een! We hadden handen te weinig dus de zusters hielpen ons. Toen kwam er ineens nog een zuster uit het niets met een baby. Dit jochie bleek van buiten het ziekenhuis te komen van een 17-jarige moeder. We wisten dus niet hoe lang het kindje er al slecht aan toe was en hoe laat de geboorte precies was. Mia had haar handen vol dus ik zou deze reanimatie op me nemen. Het hartje sloeg meer dan 60 slagen per minuut, dit is een goed teken! De baby hoefde geen hartmassage. Ik heb een tube ingebracht en de ballonpomp erop aangesloten en ik ben begonnen met de beademing. De baby ademde niet vanuit zichzelf maar had wel af en toe "gasps". Het lijkt dan alsof er een ademhaling is maar in feite is deze niet effectief. Na drie kwartier met de ballonpomp ademde de baby weer zelf, echter nog onregelmatig en met gasps. Hij was nu wel stabiel genoeg om naar de intensive care voor pasgeboren baby's te brengen! Na nog enige tijd zuurstof gegeven te hebben, heb ik hem warm ingepakt en stond ik op het punt om hem mee te nemen. Toen begon er echter bloed uit zijn neus te stromen, slecht teken! Snel snel alle doeken weer los gewikkeld en geluisterd naar het hartje, deze sloeg heel traag. Ik ben gestart met hartmassage en de zuster startte opnieuw met de ballonpomp. Nu moesten we snel reageren! Mia zei dat we beter nu meteen naar de intensive care konden lopen omdat ze daar meer middelen ter hande hadden. Ik heb het jochie weer gauw ingepakt en ben als een gek naar de intensive care gerend. Daar hebben de andere dokters het overgenomen en kreeg ik niet meer mee wat er met hem ging gebeuren. De andere Engelse dokter zei me dat de baby waarschijnlijk een slechte prognose zou hebben. Maandag zal ik terug gaan naar de Intensive Care om te kijken of het jochie er nog is.. of niet..

Komend weekend wordt een heel relax weekendje. We gaan naar Buggala Island met de ferry (dit zou eruit zien als een bounty eiland, ben benieuwd!) waar we de hele dag kunnen bruinbakken en overnachten! Niet verkeerd dus!